29/07 In België groeit één kind op de tien op met een stiefmoeder of -vader. Die mensen hebben bijvoorbeeld niets te zeggen over de schoolkeuze en de eerste communie, want dat is enkel het recht van de natuurlijke ouders. Open Vld wil daar verandering in brengen.
Kamerlid Sabien Lahaye en senator Martine Taelman willen namelijk dat stiefouders medebeslissingsrecht krijgen. Dat kan wel alleen als de mama of papa van het kind al twee jaar getrouwd is of samenleeft met die nieuwe partner. Daarbij komt dat de stiefouder al minstens een jaar bij de opvoeding van het kind betrokken is.
Over de volledige draagwijdte van dat recht maken de natuurlijke ouders samen met de stiefouder best een overeenkomst via de notaris. Wordt er geen akkoord gevonden, mag de rechter oordelen aan de hand van een verhoor van het kind.
Bron :HBVL
Op het eerste zicht lijkt dit een vreemde constructie, die enkel bedoeld is wanneer er sprake is van ernstige zaken. Bijv. indien de biologische vader niet naar het kind omkijkt. Of wanneer de moeder sterft zou het kind het gezin anders kunnen kwijtspelen en zelfs geplaatst worden, al dan niet bij "familie". De stiefvader kan zo toegelaten worden om het ouderschap verder te zetten en continuïteit te geven. Maar toch lijkt het vragen om problemen: want aan wiens gezag wordt geknabbeld? Het lijkt logisch dat de stiefouder meestal de kant zal kiezen van zijn partner en zo onevenwicht schept. Dit kan het kind ook in een moeilijkere positie plaatsen die steeds complexer wordt en daardoor zelf uit balans raakt. Ook kunnen wisselende relaties zorgen voor nieuwe aanvragen, in principe elke twee jaar dus? Dit lijkt weinig duurzaam. Het is vaak niet enkel de scheiding die een relatie tussen vroegere partners bemoeilijkt, maar de relatie verscherpt vaak vanwege de nieuwe partner (s) die betrokken raken.

Aan de andere kant opent het perspectieven voor lesbische ouders. Zeker indien er een gekende donor is. Zelfs indien er achteraf toch een beroep gedaan wordt op het biologisch vaderschap is dit wetsvoorstel een goed antwoord hierop. Het is maar de vraag of dit ook een goed idee is bij kinderen uit een vroegere heterorelatie? (Of homo- en lesbische relaties?)De verwijzing naar een notaris lijkt essentieel want heeft dit kind dan drie "ouders", dus drie maal erfrecht? Of verlaagde successierechten vanwege de "zorgende ouder"?

Voor de clandestiene moeders komt er nog een andere element bij, daar verloopt het quasi andersom. De biologische moeder kan na de breuk alles ontkennen. De zaaddonor, zelfs al was die familie van de meemoeder én de partner die samen met haar de keuze heeft gemaakt tot gezinsuitbreiding kan ze negeren. In plaats van drie terug naar één ouder. Beide politici hebben we benaderd met onze case…reactie volgt?

Steun je ons in deze actie? Kun je helpen onze diepste wens waar te maken?
Laat je dan zeker horen in de facebook groep "clandestiene moeders"
wordt lid van de groep, we willen hiermee aantonen dat dit gedragen wordt door velen!
Of wil je de cause "ouderlijke rechten voor lesbische meemoeders" via facebook meer impact geven? Join the club!!
thx

Lesbiennes vertrouwen hun kind toe aan de staat.

Deze vreemde gang van zaken blijkt uit de ervaring van heel wat meemoeders.Er zijn immers geen zekerheden over het ouderschap voor de meemoeder, het pril geluk is broos en het warme nest dreigt een koekoeksnest te worden… de eerste jaren toch.

Clandestiene moeders zijn geen apart ras, geen probleemgevallen……iedere lesbische moeder die niet de biologische moeder is, is per definitie een clandestiene moeder. De biologische moeder heeft alle rechten en de staat confirmeert heel vaak haar wensen. De primaire context voor ieder kind ligt evenwel bij zijn ouders en niet bij de staat. We wensen onze kinderen NIET af te staan.

Het lijkt alsof de rechten van het kind minder van belang zijn dan dat van de “baar”moeder. Prevaleert het recht van het kind op beide ouders dus toch niet op het recht op een kind? Had ik niet ooit gehoord dat de geboorte al een eerste teken van loskomen van je moeder is? Nee zeker....
Moeders houden van al hun kinderen evenveel, het lijkt me even logisch dat kinderen ook van meerdere ouders, meerdere moeders kunnen houden.

De staat moet hier best geen rol in spelen maar zorgen dat dergelijke afspraken vanaf het begin bindend zijn.

Dat de ene ouder (zelf of via de rechtbank) het kind het recht op twee ouders kan ontzeggen kan je toch eens duiden als “zinloos familiaal geweld”.
De gevolgen hiervan zijn enorm schadelijk voor het jonge kind en werken tot op latere leeftijd door.Dat deze stelling niet overdreven is kan je best vragen aan de kinderen én familie van de duizenden ontzeggingen omgangsrecht die er plaatsgrijpen per jaar!

We willen fundamentele rechten voor onze kinderen en willen dat hier beleidsmatig werk van gemaakt wordt.

Adoptie met terugwerkende kracht?
Lesbische meemoeders moeten dringend hun rechtspositie verbeteren. Het recht op een gezinsleven is na de geboorte van een kind binnen de relatie immers geen evidentie. Het ouderschap is al lang begonnen, de duizendste pamper ververst, maar het predikaat ouder/moeder is nog lang niet in zicht. In onze tolerante samenleving moet je toch een heel scala van regels en procedures doorworstelen met als apotheose de stiefouderadoptie. En dat allemaal binnen een tijdsframe van jaren. We weten niet hoeveel relaties er stranden in het zicht van de meet. We weten ook niet hoeveel biologische moeders second thoughts over adoptie hebben of hoeveel meemoeders hun verantwoordelijkheid ontlopen.In de maakbare samenleving zou een planmatige benadering, voorafgaand aan de geboorte toch niet onmogelijk moeten zijn?
Wat is er tegen koppels die samen hun verantwoordelijkheid willen nemen? Zijn er misschien verschillen qua moederinstinct tussen hetero- of lesbische vrouwen? Tussen biologische moeders en meemoeders? Is het moederinstinct meer aanwezig bij pleegmoeders dan bij adoptiemoeders? Belachelijk toch.. een kind heeft heel zeker toegewijde, verantwoordelijke ouders nodig! It takes a village to raise a child.Zij mogen immers niet het kind van de rekening worden. Het was gepland, werd verwacht.....waarom of waarop wordt eigenlijk gewacht?