29/07 In België groeit één kind op de tien op met een stiefmoeder of -vader. Die mensen hebben bijvoorbeeld niets te zeggen over de schoolkeuze en de eerste communie, want dat is enkel het recht van de natuurlijke ouders. Open Vld wil daar verandering in brengen.
Kamerlid Sabien Lahaye en senator Martine Taelman willen namelijk dat stiefouders medebeslissingsrecht krijgen. Dat kan wel alleen als de mama of papa van het kind al twee jaar getrouwd is of samenleeft met die nieuwe partner. Daarbij komt dat de stiefouder al minstens een jaar bij de opvoeding van het kind betrokken is.
Over de volledige draagwijdte van dat recht maken de natuurlijke ouders samen met de stiefouder best een overeenkomst via de notaris. Wordt er geen akkoord gevonden, mag de rechter oordelen aan de hand van een verhoor van het kind.
Bron :HBVL
Op het eerste zicht lijkt dit een vreemde constructie, die enkel bedoeld is wanneer er sprake is van ernstige zaken. Bijv. indien de biologische vader niet naar het kind omkijkt. Of wanneer de moeder sterft zou het kind het gezin anders kunnen kwijtspelen en zelfs geplaatst worden, al dan niet bij "familie". De stiefvader kan zo toegelaten worden om het ouderschap verder te zetten en continuïteit te geven. Maar toch lijkt het vragen om problemen: want aan wiens gezag wordt geknabbeld? Het lijkt logisch dat de stiefouder meestal de kant zal kiezen van zijn partner en zo onevenwicht schept. Dit kan het kind ook in een moeilijkere positie plaatsen die steeds complexer wordt en daardoor zelf uit balans raakt. Ook kunnen wisselende relaties zorgen voor nieuwe aanvragen, in principe elke twee jaar dus? Dit lijkt weinig duurzaam. Het is vaak niet enkel de scheiding die een relatie tussen vroegere partners bemoeilijkt, maar de relatie verscherpt vaak vanwege de nieuwe partner (s) die betrokken raken.

Aan de andere kant opent het perspectieven voor lesbische ouders. Zeker indien er een gekende donor is. Zelfs indien er achteraf toch een beroep gedaan wordt op het biologisch vaderschap is dit wetsvoorstel een goed antwoord hierop. Het is maar de vraag of dit ook een goed idee is bij kinderen uit een vroegere heterorelatie? (Of homo- en lesbische relaties?)De verwijzing naar een notaris lijkt essentieel want heeft dit kind dan drie "ouders", dus drie maal erfrecht? Of verlaagde successierechten vanwege de "zorgende ouder"?

Voor de clandestiene moeders komt er nog een andere element bij, daar verloopt het quasi andersom. De biologische moeder kan na de breuk alles ontkennen. De zaaddonor, zelfs al was die familie van de meemoeder én de partner die samen met haar de keuze heeft gemaakt tot gezinsuitbreiding kan ze negeren. In plaats van drie terug naar één ouder. Beide politici hebben we benaderd met onze case…reactie volgt?